सामान्य कुरा प्राय भइरहन्छ । त्यति सम्झना रहँदैन । असामान्य कुरा एक चोटि भए पछि सधैं भरी सम्झना रहन्छ । आफैभित्र हुँदा जिन्दगी भरि रहन्छ तर आफूभन्दा बाहिर गयो भने पुस्तौं पुस्ता सम्म पनि रहन सक्छ। आख्यानको रुपमा रहन सक्छ ,मजाकको रुपमा रहन सक्छ ,लोक कथा बन्न सक्छ , गीत बन्न सक्छ ,कविता, कथा ,उपन्यास , नाटक आदि इत्यादि बनेर रहन सक्छ । हो मेरो पनि जिन्दगीको एउटा कथा छ, मुटुमा लुकाएर राखेको कथा । लुकाएर राखेका कुराहरू आफैँमा असामान्य भएर छट्पटिँदा रहेछन् त्यसैले म सबैको माझ झिक्छु , फाल्छु र छरपस्ट पारिदिन्छू जसले गर्दा मलाई शान्ति मिलोस् र अरुलाई पनि सही गलत छुट्याउने अवसर मिलोस् ।
कुरा सामाजिक सञ्जाल फेसबुकबाटै शुरु भएको थियो । धेरै पटक यो सामाजिक सञ्जाल बनाउने मान्छेलाई भगवान मानेर धन्यवाद दिँदै ढोगेको छु । छुटेका साथी भेटिए । छुटेका आफन्त भेटिए । नयाँ साथी बने । सबैको हालखबर देखियो , बुझियो ।भौतिक रुपमा टाढा भए पनि प्रत्यक्ष रूपमा बोल्न पाइयो,देख्न पाइयो।जरूरत परे धाइरहनु परेन । सेकेन्डभरमा चाहेको मान्छेसंग कुरा हुन पायो। तर कहिले काँही धिकारेको पनि छु । यसले गर्दा सामान्य मान्छेको जन जीवन अस्तव्यस्त भयो । पढ्नेले पढेनन् ,सुन्नेले सुनेनन् ,नबोली नहुनेहरुसँग बोलेनन्, बोल्नै नपर्नेहरुसँग बोलेर समय र चरित्र बर्बाद गरे । हो त्यही समय र चरित्र बर्बाद गर्ने मान्छेहरु मध्य म पनि एक हुँ।
म बिबाहित स्त्री थिएँ l मेरा श्रीमानले मलाइ अत्यन्त प्रेम गर्नुहुन्थ्यो तर वहाँ मेरो साथमा हुनुहुन्न थियो l कार्यालयको कामले बाहिर बस्नु हुन्थ्यो समय मिलाएर आउने जाने गर्नु हुन्थ्यो l फेस बुक चलाउदै गर्दा एकजना बिबाहित पुरुषसंग मेरो परिचय भयो l वहाँ एक छोरा र एक छोरीको बा हुनुहुन्थ्यो l म पनि एउटा छोरीको आमा थिएँ l हाम्रा बच्चाहरु सानै थिए l
कुराकानी च्याटबाट शुरु भएको थियो l बिस्तारै अडियो हुदैँ भिडीयोसम्म पुग्यो l भिडियो सम्म पुग्दा हामी साथी नभएर आफ्नै भैसकेका थियौं l सुरुमा बोल्न निक्कै अप्ठेरो भए पनि पछि नबोली नसक्ने भएका थियौ l बिशेष गरेर म आफैं l नबोल्ने प्रयास गरेकी थिएँ l म बिबाहित हुँ र उ पनि बिबाहित हुन भनेर l पहिला साथी भनेर बोलियो l बोल्दै जाँदा प्रेमिल कुराहरु भए l प्रेम भयो l बिपरित लिङ्गि हूँदैमा सबैसंग प्रेम हुन्छ भन्ने छैन l प्रेम हुन संयोग मिल्नु पर्छ क्यारे lमन र , व्यावहार मिल्नु पर्छ क्यारे l बिबाहित हुदैँमा प्रेम हुँदैन भन्ने कुरा झुटो भयो l बिबाह भएकासंग प्रेम नहुन सक्छ र प्रेम भएकासंग बिबाह नहुन सक्छ यो सत्य भयो l बिबाह एउटा कुरा रहेछ l प्रेम अर्कै कुरा रहेछ l बिबाहित भएर पनि प्रेम भयो l छोरा छोरी भएर पनि प्रेम भयो l उमेर ढल्किएर पनि प्रेम भयो l उसँग नबोल्दा अथहा पिडा हुन्थ्यो l बरु श्रीमानसंग नबोल्दा पिडा भएन l त्यति धेरै पिडा हुन्थ्यो जति कोही प्रिय मान्छे मरेको थियो l
कुनै दिन उ ब्यस्त भएर कल गरेनन भने मेरा आँखा उसै चुहिन थाल्दथे म रोइदिन्थें l मनले संका गर्थ्यो माया गर्दैनन् क्यारे, प्रयोग पो भएँ कि!!
बदनाम हुने हूँ कि,घरपरिवार, श्रीमान, बच्चा,समाज,आफन्त, साथी सबैलाई सम्झन्थें l अनि मुटु फुट्ने गरि दुख्थ्यो l कति पटक त मुटु भड्किएको पनि थियो,अनुभब गरेकी थिएँ l त्यसरी केहि समय या धेरै पटक भड्किने हो भने मुटु निस्क्रिय हुने संकेत पाएकी थिएँ l नसा नसा दुख्थे l बिरामी महसुस हुन्थ्यो l आखाँ उसै चुहिन्थे l बेसरी रोइदिन्थें, धित मरुन्जेल रोइदिन्थें l जबसम्म आखाँ थाक्दैनन्,आँसु सकिन्दैनन् आफैलाई पिटेर रुन्थें l
जब उनको फोन आँउथ्यो तब मनैदेखि शारीरमा स्फुर्ति आँउथ्यो l अनुहार तातिन्थ्यो, चम्किन्थ्यो, शान्ति मिल्थ्यो र आनन्द मिल्थ्यो l प्रेममा ठुलो ताकत हूँदो रहेछ lउनि आकर्षक र मोहित थिए l उनलाई कहिल्यै नछोडौ जस्तो लाग्थ्यो l म जसरि ब्यक्त हुन्थें उ पनि त्यसरी नै ब्यक्त हुन्थे l हाम्रा कुरा मिल्थे र विचार पनि मिल्थे l सबै कुरा मिलेर नै प्रेम भयो l
फोनमा कुरा गरेर चित्त बुझेन l हामी लुकेर भेट्न थाल्यौं l एक अर्कामा शरीर साट्यौं l हामी अंगालोमा निक्कै कसिएर बेरिन्थ्यौं l एउटा मुटुको आवाज अर्को मुटुलाई सुनाउँथ्यौं l हामीमा बढो प्रेम थियो l उनले सानु भन्थे, मैले बाबा, हजूर भन्थें l हामी समाजले दिने सिन्दुर पोते बिनाका श्रीमान र श्रीमती भैसकेका थियौं l यसरि भेटेर छुटिने बेलामा निक्कै टाढाको एकल यात्राको महसुस हुन्थ्यो l हामी अँध्यारो मुहारमा बिना चाहना छुटिन्थ्यौं l
समय यसरि नै बितिरहेको थियो l धर्म नछोडेका मान्छेले धर्म छोड्दा पाप लाग्छ क्यारे l मैले कतै नछोडेको धर्म पर पुरुष माथि छोडेकी थिएँ l अत्यन्त माया गर्ने श्रीमान हुँदा हुँदै जोगाएर राखेको धर्म छोडेकी थिएँ l मलाई पाप लाग्यो l मलाई श्राप लाग्यो l हृदय घातको कारणले मैले श्रीमान गुमाएँ l म विधवा भएँ l मेरो सृगार गुम्यो l मेरो जिम्मेवारी गुम्यो l मेरो अमुर्त प्रेम गुम्यो l छोरीले बाबा गुमाईन् l हाम्रो सबैथोक गुम्यो l
म सोकको घडीमा धेरै डुबें l पश्चातापले डुबें, प्रेमले डुबें , व्यवहारले डुबें, सबै कुराले गर्दा आँसुको तलाउमा डुबें l कहिलै निस्किन्न जस्तो लागेर डुबें l जति डुबे पनि व्यवहार व्यवहार नै रहेछ l उठेर सम्हालिनु पर्दो रहेछ l छोरी सानी थिइन् l उनको लागि भए पनि म उठ्नु पर्यो l साहसको साथ उठें, सम्हालिएँ l पहिला जस्तो मैले उनलाइ भेटेकी थिइन l उनै भेट्न आए l उनलाइ देखे पछि धेरै रोएँ l डाको छोडेर रोएँ तर अंगालेर रुन सकिन l मलाइ लाग्यो मेरो श्रीमानको आत्माले देखिरहेको छ l मैले उनलाई हेरेर रोएँ l घरमा म एक्लै थिएँ l उनले पनि खै किन हो अंगालेनन l धेरै बेर पछि धेरै कुरा सम्झाए l मन अलि शान्त भयो l जाने बेलामा उनले अंगाल्न खोजे म मानिन तर उनको प्रेमको अगाडी मैले हारी हाल्थें l हारिदिएँ, म फेरि अंगालोमा बाँधिएँ l
फेरि हाम्रो दिनचर्या पहिला झैँ शुरु भयो l हामी लुकेर नै भेट्ने गर्थौ l उनले पहिला भन्दा बढी प्रेम गरेको महसुस हुन्थ्यो l पहिला केहि नदिने मान्छे, मेरो आबस्यकता हेरेर सामान ल्याइदिने गर्दथे l पैसा पनि दिन्थे l लुगा किनिदिन्थे lछोरीको फिस तिरिदिन्थे l आधा भन्दा बढी व्यवहार उनेले टार्दिन थालेका थिए l
पापको परिणाम उनलाइ पनि पर्यो l उनकी श्रीमती पनि मेरै श्रीमान झैँ बितिन l उनलाई पनि बढो चोट पर्यो l उनको पनि सबैथोक गुम्यो l छोरा छोरीले आमा गुमाए l उनको घरमा पनि बज्र पात पर्यो l उनको परिवार कसैले नचिने पनि म भेट्न गएँ उनका बा किरियामा बसेका रहेछन l हेराहेर गर्यौं दुवै बोल्न सकेनौं l मलाइ देख्ने बित्तिकै उनका आँखा रसाए l भित्र पसे, त्यसपछि बाहिरै आएनन l मैले धेरै बेर पर्खिएर बसें l उनका छोराछोरी देखेर झन् चित्त दुख्यो थामी नसक्नु चित्त दुख्यो l सोचें, मेरो ममता यिनीहरुमाथि पोखिनु पर्छ l छोरा छोरीको आमालाई किन लानु भगवान? बस्नै सकीनँ उ ननिस्किएपछी म हिडें l
घर आएर म धेरै रोएँ l रूदै सम्झाउने शब्दहरु संदेश पठाएँ l लामो संदेश पठाएँ,उनले हेरे र हस भने l मलाइ केहि आनन्द भयो l तर बिचलित भने भैरहें l
छोरी स्कुल गएकी थिइन् l निक्कै दिन पछि फेरि उनै भेट्न आए l पहिला जस्तै फेरि हाम्रो सम्बन्ध सुध्रियो l उनि आफैं मलाइ बुझाउंथे l हाम्रो भाग्य नै यस्तै रहेछ l हामि सकी नसकी आफैंलाई बुझाइरहेका थियौँ l यो पाली मैले नै उनलाइ अँगालो हालें l सुनसान कोठामा सोकलाई शान्तिमा बदल्दै रमाउन खोज्यौं l केहि समय पछि उनी आफ्नो घर गए l
समय बितिरहयो l दुवै जनाको वर्षान्त सकियो l पहिला भन्दा भेट पातलो हुन थाल्यो उनि ब्यस्त भएँ भनेर आउँदैनन् थिए l एकदिन त्यहिँ फेस बुकमा देखें,उनले फेरि अर्को बिबाह गरेछन l मलाई पहिला के बज्र पात परेको थियो र!! उनका बिबाहका तस्बिर देखेपछी ठुलो बज्र पात पर्यो l त्यस पछि बडो हिम्मतका साथ म्यासेज गरे l के हाम्रो प्रेम झुट्टो थियो? म योग्य थिइन? छोरा छोरीलाई माया गर्दिन थिएँ ? किन अरु बिबाह गर्नु भयो?
उनले सजिलै भने तिमि एक विधावा हौ, आफ्नो श्रीमान हुँदा हुँदै पर पुरुषसंग लाग्ने चरित्रहिन महिला हौ l जानी जानी म कसरि बिबाह गरौँ ? बिबाह हुन त अरुसंग नलागेको मान्छे हुनुपर्छ l मेरो मुटु प्याट्ट फुटेन तर फुटे भन्दा कम दुखेन l उनले बुढी कन्या बिबाह गरेका थिए l बुढी अबिबाहित थिइन् तर के कन्या नै थिइन् त ? सबैको चरित्र सबैले बुझेका हुन्छन ? मेरो चरित्र उनले बुझेका थिए मैले पनि त उनको चरित्र बुझेकी थिएँ l म उनलाई चाहन्थें l उनले इन्कार गरे l महिलाले अर्को पुरुष भोग गर्दा चरित्रहिन हुने तर पुरुषले जति वटी महिला भोग गरे पनि किन चरित्रवान हुन्छन् ?
उनि पनि त मसंग लागेका थिए l म चरित्रहिन भएँ उनि चरित्रवान कसरि भए? उनकै अनुरोधमा सबै गरेकी थिएँ l जे गरें उनकै लागि गरेकी थिएँ l त्यसपछि मलाई त्यो शहरमा बस्न मन लागेन घर बेचें र अर्कै शहरमा छोरी लिएर हिडें l एक्लै जिउने प्रण गरें l साबधान भएँ l कुनै पुरुष प्रति नजर नालागोस बरु आँखा फुटेर अन्धो हुनु परोस, मेरा प्रेम रसहरु शारीरमै सुकुन l यहि प्रतिबद्दता राखें ll उनलाइ हरेक सम्पर्कका माध्यमबाट बन्द गरें l तर याद बन्द गर्न सकेकी छैन l एककोहोरो यादले सताएको छ l बुढाको यादले , प्रेमीको यादले l छोरीलाई मैले पाएको शिक्षाको संस्कार दिनु छ छोरीलाई बुझाउनु छ l पुरुषबाद समाजको एउटा आँखो देखाउनु छ l मेरी छोरीलाई म भएर हैन मेरी छोरी भएर बाँच्न सिकाउनु छ lछोरी बढ्दै छिन l जति छोरी बढ्छिन मेरा कर्तब्य, जिम्मेवारी र एककोहोरो याद त्यो भन्दा धेरै भएर बढिरहेका छन् l आफैंमा लुप्त,पिडित र बिकृत याद l निर्मला देवी तिम्सिना (ओखलढुंगा )